1
Let
patbelas
taun
aku
terus
balik
menèh
nang
Yérusalèm
karo
Barnabas.
Titus
mbarang
tak
ejèk.
2
Enggonku
budal
nang
Yérusalèm
kuwi
jalaran
Gusti
Allah
déwé
sing
ngongkon
aku.
Nang
kana
aku
terus
rembukan
karo
penuntun-penuntuné
pasamuan.
Aku
ndunung-ndunungké
bab
kabar
kabungahané
Gusti
Yésus
sing
tak
gelarké
marang
liya-liya
bangsa.
Aku
nggenah-nggenahké
kuwi
mau
kabèh.
Aku
kepéngin
ngerti
wong-wong
iki
setuju
apa
ora
karo
penggawéan
sing
wis
tak
lakoni
wiwit
mbiyèn
tekané
saiki.
Aku
kepéngin
ngerti
enggonku
nyambutgawé
iki
muspra
apa
ora.
3
Nanging
wujuté
Titus,
kantyaku
ngladèni
Gusti,
ya
ora
dipeksa
kongkon
sunat
kaya
wong
Ju,
senajan
dèkné
kuwi
wong
Grik.
4
Ya
bener
ènèng
sing
pada
mèlu
rembukan
nang
kono
lan
ngomong
nèk
Titus
kudu
sunat.
Kuwi
wong
sing
namung
ngaku
nèk
Kristen,
nanging
tekané
nang
begandringan
kono
namung
kepéngin
ngerti
sing
diwulangké
awaké
déwé
iki
apa:
awaké
déwé
mulangi
wong-wong
kongkon
nglakoni
pernatané
agama
Ju
apa
ora.
Lan
awaké
déwé
iki
kabèh
ya
wis
ora
usah
manut
pernatané
agama
Ju,
jalaran
awaké
déwé
wis
wèké
Gusti
Yésus
Kristus.
Karepé
wong-wong
kuwi
awaké
déwé
arep
digawé
slafé
pernatané
agama Ju.
5
Nanging
awaké
déwé
blas
ora
mundur.
Awaké
déwé
ora
gelem
nuruti
karepé
wong-wong
kuwi,
jalaran
kanggo
awaké
déwé
sing
penting
déwé
yakuwi:
awaké
déwé
kudu
nggelarké
kabar
kabungahan
sing
tus
marang
kowé.
6
Wujuté
penuntun-penuntun
kono,
sing
jaréné
gedé
banget
pangkaté,
ya
ora
ngomong
apa-apa
bab
sing
tak
wulangké.
Kanggo
aku
ya
ora
dadi
sebab
wong-wong
kuwi
gedé
pangkaté
apa
ora,
jalaran
Gusti
Allah
ya
ora
nyawang
pangkaté
wong.
7
Nanging
wong-wong
kuwi
malah
pada
dunung
nèk
aku
iki
pantyèn
dikèki
bagèan
liyané
karo
Gusti
Allah,
yakuwi:
aku
kudu
nggelarké
kabar
kabungahané
Gusti
Yésus
marang
liya
bangsa,
sing
dudu
bangsa
Ju.
Ora
béda
kaya
rasul
Pétrus,
sing
dipanggil
karo
Gusti
uga,
nanging
dèkné
éntuk
bagèan
bangsa Ju.
8
Gusti
Allah
sing
mréntah
lan
ngekèki
kekuwatan
marang
rasul
Pétrus
kanggo
nggelarké
kabar
kabungahan
marang
bangsa
Ju,
Gusti
Allah
uga
sing
mréntah
lan
ngekèki
kekuwatan
marang
aku
kanggo
nggelarké
kabar
kabungahan
iki
marang
liya-liya
bangsa.
9
Rasul
Yakobus,
rasul
Pétrus,
rasul
lan
Yohanes,
sing
pada
dianggep
pengarepé
pasamuan,
pada
dunung
kabèh
nèk
Gusti
Allah
déwé
sing
ngekèki
penggawéan
iki
marang
aku.
Mulané
terus
pada
salaman
tangan
karo
aku
lan
Barnabas,
kanggo
tanda
nèk
pada
setuju,
tegesé,
dèkné
pada
nyambutgawé
nang
tengahé
bangsa
Ju
lan
awaké
déwé
iki
nyambutgawé
nang
tengahé
liya-liya
bangsa.
10
Nanging
sedulur-sedulur
kuwi
nyuwun
barang
siji
iki
marang
awaké
déwé,
yakuwi,
awaké
déwé
aja
sampèk
lali
marang
sedulur-sedulur
sing
ora
nduwé
nang
sak
tengahé
pasamuan-pasamuan
bangsa
Ju.
Prekara
kuwi
ya
pantyèn
tak
emen-emenké
tenan.
11
Nanging
dongé
rasul
Pétrus
teka
nang
kuta
Antioki
aku
pantyèn
blaka
tenan
karo
dèkné.
Pantyèn
tak
senèni,
jalaran
dèkné
klèru
banget.
Apa
klèruné?
12
Mauné
rasul
Pétrus
gelem
mangan
bareng
karo
sedulur-sedulur
Kristen
sing
ora
sunat.
Kadung
wongé
Yakobus
sangka
Yérusalèm
teka
nang
Antioki
kono
kok
rasul
Pétrus
terus
ora
gelem
mangan
bareng
menèh
karo
sedulur-sedulur
Kristen
kuwi.
Jalaran
dèkné
wedi
karo
sedulur-sedulur
Kristen
sing
sangka
Yérusalèm.
Awit
karepé
wong-wong
Ju
sing
sangka
Yérusalèm
iki,
kabèh
wong
sing
pretyaya
marang
Gusti
uga
kudu
nglakoni
sunat.
Mulané
wong-wong
iki
mikir
nèk
mangan
bareng
karo
wong
sing
ora
sunat
kuwi
ora
apik.
13
Ora
namung
rasul
Pétrus
déwé,
nanging
sedulur-sedulur
Ju
sing
liyané
mbarang
terus
étok-étoké
mèlu
mundur
niru
rasul
Pétrus.
Malah
Barnabas
mbarang
mèlu-mèlu
klakuan
sing
kaya
ngono
kuwi.
14
Nanging
kadung
aku
nitèni
nèk
sing
ditindakké
karo
rasul
Pétrus
lan
sedulur-sedulur
liyané
kuwi
ora
tyotyok
karo
piwulang
sangka
kabar
kabungahané
Gusti
Yésus,
aku
terus
nyenèni
rasul
Pétrus
nang
ngarepé
wong
okèh
kono.
Aku
ngomong
ngéné:
“Senajan
kowé
kuwi
wong
Ju,
nanging
kowé
déwé
wis
ora
nurut
pernatané
wong
Ju.
Lah
kok
kowé
arep
meksa
wong
sing
dudu
Ju
kongkon
urip
kaya
wong
Ju.”
15
Bener,
awaké
déwé
iki
wong
Ju
sangka
lairan,
dudu
bangsa
liya
sing
nglanggar
wèté
Gusti
Allah.
16
Nanging
senajan
awaké
déwé
iki
ngerti
wèté
Gusti
Allah
kawit
tyilik,
saiki
awaké
déwé
ngerti
nèk
manungsa
bisané
ketampa
karo
Gusti
Allah
kuwi
ora
jalaran
nglakoni
wèté
agama
Ju,
nanging
manungsa
ketampa,
jalaran
pretyaya
marang
Gusti
Yésus
Kristus.
Semono
uga
awaké
déwé,
awaké
déwé
pretyaya
marang
Gusti
Yésus
Kristus
supaya
awaké
déwé
bisa
rukun
karo
Gusti
Allah.
Tegesé,
awaké
déwé
ditampa
karo
Gusti
Allah
kuwi
jalaran
awaké
déwé
pretyaya
marang
Gusti
Yésus
Kristus,
ora
jalaran
awaké
déwé
iki
nglakoni
wèté
agama
Ju.
Ora
ènèng
wong
bisa
ketampa
Gusti
Allah
jalaran
wong
kuwi
nglakoni
wèté
agama.
17
Lah
awaké
déwé
iki
sing
wong
Ju
kepéngin
ketampa
Gusti
Allah
lantaran
dadi
siji
karo
Kristus.
Dadiné
saiki
awaké
déwé
dunung
nèk
awaké
déwé
iki
uga
wong
dosa,
tunggalé
waé
karo
wong
liya
bangsa
sing
ora
ngerti
pituturé
Gusti
Allah.
Lo,
lah
nèk
ngono,
apa
Kristus
marakké
awaké
déwé
dosa?
Pisan-pisan
ora!
18
Nanging
semunggoné
aku
ijik
mikir
nèk
aku
bisa
ketampa
Gusti
Allah
lantaran
nglakoni
wèt-wèté
agama,
aku
mesti
klèru
tenan.
19
Miturut
wèté
agama
Ju
aku
iki
wis
mati,
jalaran
aku
wis
ora
nglakoni
kuwi
menèh,
supaya
aku
saiki
bisa
urip
kanggo
Gusti
Allah.
20
Aku
saiki
wis
katut
mati
kapentèng
karo
Kristus,
sing
ijik
urip
iku
dudu
aku
menèh,
nanging
Kristus
sing
urip
ing
aku.
Lan
suwéné
aku
urip
ing
donya
kéné,
enggonku
bisa
nuruti
karepé
Gusti
Allah
namung
jalaran
aku
pretyaya
marang
Anaké
Gusti
Allah
sing
nrésnani
aku.
Dèkné
sing
masrahké
uripé
dipatèni
nglabuhi
aku.
21
Namung
mengkono
kuwi
kawelasané
lan
kabetyikané
Gusti
Allah
bisa
migunani
kanggo
aku.
Semunggoné
manungsa
bisa
ketampa
Gusti
Allah
lantaran
nglakoni
wèté
agama,
tibaké
Kristus
enggoné
mati
ya
tanpa
guna.