1
Kadung
awaké
déwé
tekan
daratan
kanti
slamet,
awaké
déwé
ngerti
nèk
pula
kuwi
pula
Malta.
2
Wong-wong
sing
manggon
kono
apik
banget
enggoné
nampa
awaké
déwé.
Jalaran
terus
udan
lan
rasané
adem
wong-wong
terus
nggawé
bediyang.
Awaké
déwé
terus
diejèk
rono.
3
Rasul
Paulus
mèlu
nglumpukké
kayu-kayu
ditumpuk
nang
geniné.
Lah
kok
terus
ènèng
ula
metu
sangka
kayu-kayu
kuwi,
jalaran
kepanasen
geniné.
Ulané
terus
nyokot
tangané
rasul
Paulus.
4
Kadung
wong-wong
kono
mau
weruh
ulané
gumandul
nang
tangané
rasul
Paulus,
terus
pada
rasan-rasan
marang
sakpada-pada:
“Wong
kuwi
mesti
tukang
matèni
wong,
mulané
senajan
ora
mati
nang
laut
kepriyé-priyé
ya
bakal
mati.”
5
Nanging
rasul
Paulus
ngipatké
ulané
terus
tiba
nang
njero
geni.
Rasul
Paulus
ora
krasa
lara
blas.
6
Wong-wong
mikiré
tangané
rasul
Paulus
bakal
abuh
lan
dèkné
déwé
bakal
tiba
mati.
Nanging
kadung
dientèni
sampèk
suwi
weruh
nèk
rasul
Paulus
ora
kenèng
apa-apa,
wong-wong
mau
terus
mbalik
pikirané,
ngomong:
“Wong
kuwi
mesti
gusti
allah!”
7
Ora
adoh
sangka
kono
ènèng
kebon,
sing
nduwé
Publius,
penggedéné
pula
kono.
Publius
nampa
awaké
déwé
apik
lan
awaké
déwé
dadi
dayohé
nginep
nang
omahé
telung
dina
suwéné.
8
Dongé
awaké
déwé
nang
kono
bapaké
Publius
lara
panas
lan
lara
weteng.
Rasul
Paulus
terus
mlebu
nang
kamaré
wongé
terus
numpangi
tangan
ndongakké.
Wongé
sakwat
mari.
9
Wong-wong
terus
krungu
bab
lelakon
kuwi,
mulané
wong-wong
nang
pula
kono
pada
nggawa
sing
lara
kabèh
nang
nggoné
rasul
Paulus.
Kabèh
terus
mari.
10
Wong-wong
terus
pada
ngekèki
kado
pirang-pirang
marang
awaké
déwé
lan
dongé
awaké
déwé
arep
budal
menèh,
awaké
déwé
disangoni
sembarang
sing
dibutuhké
karo
awaké
déwé.
11
Sakwisé
telung
sasi
nang
pula
kono,
awaké
déwé
terus
numpak
kapal
sing
teka
sangka
kuta
Alèksandria,
kapal
sing
endas-endasané
gambaré
déwa
kembar
sing
jenengé
Kastor
lan
Polus.
Kapal
kuwi
nang
kono
sak
suwéné
wayah
adem.
12
Awaké
déwé
terus
mandek
nang
kuta
Serakus
lan
mampir
telung
dina
nang
kono.
13
Sangka
kono
awaké
déwé
terus
budal
nang
kuta
Régium.
Esuké
terus
ènèng
angin
banter
sangka
kidul,
mulané
let
rong
dina
awaké
déwé
terus
tekan
kuta
Putioli.
14
Nang
kuta
kono
awaké
déwé
kepetuk
karo
sedulur-sedulur
Kristen.
Awaké
déwé
terus
dikongkon
nginep
sampèk
seminggu
nang
kono.
Sangka
kono
awaké
déwé
budal
nang
kuta
Rum.
15
Nang
kuta
Rum
kono
sedulur-sedulur
Kristen
krungu
nèk
awaké
déwé
teka.
Wong-wong
pada
metuk
awaké
déwé
nang
Pasar
Apius
lan
uga
nang
Trés
Taberné.
Kadung
rasul
Paulus
kepetuk
karo
sedulur-sedulur
mau,
dèkné
terus
maturkesuwun
marang
Gusti
Allah
lan
nampa
kekuwatan
anyar.
16
Nang
kuta
Rum
rasul
Paulus
éntuk
manggon
déwé,
dijaga
soldat
siji.
17
Sakwisé
kliwat
telung
dina
rasul
Paulus
terus
ngundang
para
pengarepé
wong
Ju
sing
manggon
nang
kono.
Kadung
wong-wong
wis
ngumpul,
rasul
Paulus
terus
ngomong
ngéné:
“Para
sedulur,
senajan
aku
ora
nduwé
salah
apa-apa
marang
bangsané
awaké
déwé
lan
aku
ya
blas
ora
nerak
adat
tata-tyara
tinggalané
mbah-mbahané
awaké
déwé,
nanging
aku
meksa
dityekel
nang
kuta
Yérusalèm
lan
dipasrahké
marang
wong
Rum.
18
Sakwisé
wong
Rum
nakon-nakoni
prekarané
lan
ora
nemu
apa-apa
sing
bisa
marakké
aku
nampa
setrapan
pati,
aku
terus
arep
dietyulké.
19
Nanging
wong-wong
Ju
nang
kana
ora
trima
nèk
aku
dietokké,
mulané
aku
terus
kepeksa
nggawa
prekara
iki
nang
kruton
gedé,
krutoné
ratuné
nang
Rum.
Aku
déwé
ora
bakal
nggawa
kelahan
apa-apa
bab
bangsaku.
20
Ya
iku
jalarané
enggonku
ngumpulké
kowé
kabèh
nang
kéné,
supaya
aku
bisa
ngomongi
kowé
bab
iki.
Aku
diranté
iki
jalaran
aku
pretyaya
marang
sing
diarep-arep
karo
bangsa
Israèl.”
21
Wong-wong
Ju
mau
terus
semaur:
“Awaké
déwé
ora
nampa
layang
apa-apa
sangka
Yudéa
bab
kowé.
Uga
ora
ènèng
wong
sapa-sapa
sangka
kana
sing
dikongkon
nggawa
kabar
mbréné
bab
bener-oraé.
22
Nanging
awaké
déwé
kepéngin
krungu
pinemumu
bab
piwulang
sing
anyar
iki,
awit
awaké
déwé
ngerti
nèk
nang
endi-endi
piwulang
iki
dimungsuh.”
23
Wong-wong
terus
pada
nggawé
kangsènan
karo
rasul
Paulus
lan
kadung
wis
tekan
dinané
wong-wong
mau
teka
nang
omahé
rasul
Paulus,
nanging
saiki
wongé
okèhé
ngungkuli
sing
ndisik.
Wiwit
ésuk
tekané
soré
rasul
Paulus
nyritakké
lan
ndunung-ndunungké
bab
Kratoné
Gusti
Allah.
Nganggo
ayat-ayat
sangka
kitabé
nabi
Moses
lan
kitab-kitabé
para
nabi,
rasul
Paulus
ndunung-ndunungké
marang
wong-wong
kuwi,
supaya
pada
pretyaya
marang
Gusti
Yésus.
24
Pantyèn
ya
ènèng
sing
pretyaya
lan
ngakoni
nèk
sing
diwulangké
karo
rasul
Paulus
kuwi
bener,
nanging
uga
ènèng
sing
ora
gelem
pretyaya.
25
Wong-wong
terus
mulih
sangka
kono
karo
èngkèl-èngkèlan.
Kuwi
sakwisé
rasul
Paulus
ngomong
ngéné:
“Pantyèn
tyotyok
banget
tembungé
Roh
Sutyi
sing
dietokké
karo
nabi
Yésaya
marang
para
mbah-mbahané
awaké
déwé.
26
Tembung
kuwi
uniné
ngéné:
‘Kana
bangsa
iki
diparani
lan
diomongi
nèk
bakal
ngrungokké,
nanging
ora
dunung,
bakal
ndeleng,
nanging
ora
weruh.
27
Awit
pikirané
wong-wong
kuwi
ketul,
kupingé
wis
disumpeli
dadi
budek
lan
mripaté
dieremké
dadi
lamur.
Semunggoné
ora
ngono,
mesti
mripaté
bisa
weruh
lan
kupingé
bisa
krungu
lan
pikirané
bisa
ngerti,
mesti
terus
pada
mara
nang
nggonku
lan
tak
waraské!’”
28
Rasul
Paulus
terus
ngomong
menèh:
“Para
sedulur,
pada
ngertia
nèk
kabar
keslametan
sangka
Gusti
Allah
iki
saiki
digelarké
marang
wong-wong
sing
dudu
Ju
lan
wong-wong
kuwi
pada
gelem
ngrungokké.”
29
Sakwisé
rasul
Paulus
ngomong
ngono
kuwi,
wong-wong
Ju
terus
pada
lunga
karo
èngkèl-èngkèlan.
30
Rong
taun
suwéné
rasul
Paulus
manggon
nang
kuta
Rum
kono,
nang
omah
séwan.
Sapa
waé
sing
tilik
dèkné
nang
kono
ya
ditampa
apik.
31
Rasul
Paulus
ngabarké
bab
Kratoné
Gusti
Allah
lan
mulang
bab
Gusti
Yésus
Kristus
karo
kendel
lan
ora
ènèng
wong
sing
ngalang-alangi
dèkné.