1
Gusti
Yésus
terus
ngomong
ngéné
marang
wong-wong
lan
marang
murid-muridé:
2
“Para
guru
Kitab
lan
para
Farisi
kuwi
sing
nduwèni
kwasa
ndunung-ndunungké
wèt-wèté
nabi
Moses.
3
Mulané
kudu
dilakoni
lan
kabèh
piwulangé
kudu
dituruti
sing
sak
mestiné.
Nanging
aja
pada
niru
klakuané,
awit
wong-wong
kuwi
déwé
ora
pada
nglakoni
apa
sing
diwulangké.
4
Pada
nggawé
pernatan-pernatan
sing
abot
kanggo
wong
liyané,
nanging
wong-wong
kuwi
déwé
ora
pada
nindakké.
5
Sembarang
sing
ditindakké
namung
supaya
kétok
wong.
Kayadéné:
nganggo
tali
sembayang
amba
nang
batuké
lan
lengené,
gombyoké
saliné
digawé
dawa.
6
Nèk
nang
kumpulan
pésta
seneng
njagong
nang
jagongané
wong
gedé
lan
nèk
nang
sinaguk
njaluké
njagong
nang
ngarep
déwé.
7
Nèk
nang
pasar-pasar
seneng
digatèkké
lan
njaluké
dityeluk
‘Guru’.
8
Nanging
kowé
aja
seneng
dityeluk
‘Guru’,
awit
gurumu
namung
siji
lan
kowé
kabèh
pada
tunggal
sedulur.
9
Kowé
uga
aja
nyeluk
wong
ing
donya
kéné
‘Bapak’,
awit
bapakmu
namung
siji,
yakuwi
sing
nang
swarga.
10
Kowé
uga
aja
gelem
dityeluk
‘Penuntun’,
awit
penuntunmu
namung
siji,
yakuwi
Kristus.
11
Sing
gedé
déwé
nang
tengahmu
kudu
ngladèni
liyané.
12
Sapa
sing
ngluhurké
awaké
déwé,
iku
bakal
diasorké,
malah
sapa
sing
ngasorké
awaké
déwé,
iku
bakal
diluhurké.”
13
Gusti
Yésus
ngomong
ngéné
marang
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi:
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi!
Kowé
kuwi
wong
lamis!
Kowé
pada
ngalang-alangi
wong-wong
sing
arep
mlebu
Kratoné
Gusti
Allah.
Kowé
déwé
pada
ora
gelem,
nanging
wong
liya
sing
gelem
malah
mbok
alang-alangi.
14
(Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi!
Kowé
wong
lamis.
Kowé
pada
nggolèk
akal
werna-werna
kanggo
meres
randa-randa
lan
ngrampok
omahé.
Terus
étok-étoké
ndonga
sing
dawa.
Mulané
kowé
bakal
nampa
setrapan
sing
luwih
abot.)
15
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi!
Kowé
kuwi
wong
lamis!
Kowé
pada
lunga
adoh,
nganti
nyabrang
segara
lan
ndlajahi
daratan
kepéngin
éntuk
wong
siji
sing
mèlu
agamamu.
Nanging
nèk
wongé
wis
mèlu
agamamu,
wongé
mbok
matengké
kanggo
neraka,
malah
alané
wongé
ping
pindoné
kowé
déwé.
16
“Tyilaka
kowé,
penuntun-penuntun
sing
pityek.
Kowé
ngomong:
‘Sapa
sumpah
nyebut
Gréja
Gedé,
wong
kuwi
ora
ketyentyang
sumpahé.
Nanging
sapa
sumpah
nyebut
emasé
Gréja
Gedé,
sumpah
kuwi
nyentyang.’
17
Kowé
kuwi
pantyèn
wong
bodo
lan
pityek.
Awit,
apa
sing
luwih
gedé
ajiné:
emasé
apa
Gréja
Gedé,
sing
nyutyèkké
emasé?
18
Kowé
uga
mulang
ngéné:
‘Sapa
sumpah
nyebut
altaré
Gusti
Allah,
wong
kuwi
ora
ketyentyang
sumpahé.
Nanging
sapa
sumpah
nyebut
kurban
sing
nang
altar,
wong
kuwi
ketyentyang
marang
sumpahé.’
19
Kowé
pantyèn
wong
pityek
tenan!
Apa
sing
luwih
gedé
ajiné:
kurbané
apa
altaré,
sing
nyutyèkké
kurban
kuwi?
20
Sapa
sing
sumpah
nyebut
altaré
Gusti
Allah,
kuwi
sumpahé
nyebut
altaré
lan
sembarang
sing
temumpang
nang
altar
kono.
21
Lan
sapa
sing
sumpah
nyebut
Gréja
Gedé
kuwi
sumpah
nyebut
Gréja
Gedé
lan
Gusti
Allah
sing
manggon
nang
kono.
22
Sapa
sing
sumpah
nyebut
swarga,
kuwi
tegesé
sumpah
nyebut
damparé
Gusti
Allah
lan
Gusti
Allah
déwé
sing
njagong
nang
dampar
kuwi.
23
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi.
Kowé
kuwi
wong
lamis.
Awit
kowé
mbayar
prasepuluhan
sangka
bumbu
kayadéné
telasih,
adas
lan
jinten,
nanging
pernatan-pernatan
sing
luwih
penting
ora
mbok
lakoni,
kayadéné
kabeneran,
kawelasan
lan
katemenan.
Bener,
sing
siji
kudu
mbok
tindakké,
nanging
liyané
aja
dilirwakké.
24
Kowé
pantyèn
penuntun-penuntun
sing
pityek.
Lemut
mbok
saring
sangka
ombèn-ombènmu,
nanging
unta
mbok
elek.
25
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi!
Kowé
kuwi
wong
lamis.
Awit
tyangkir
lan
piring
mbok
resiki
njabané,
nanging
njeroné
kebek
karo
rereget
sangka
enggonmu
ngrampas,
jalaran
sangka
srakahmu.
26
Kowé
pantyèn
wong
Farisi
sing
pityek.
Tyangkir
lan
piring
kuwi
kudu
mbok
resiki
njeroné
ndisik,
mengko
njabané
uga
dadi
resik.
27
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi!
Kowé
kuwi
wong
lamis.
Awit
kowé
kuwi
kaya
kuburan
sing
dietyèt
putih.
Sangka
njaba
pantyèn
kétoké
apik,
nanging
njeroné
kebek
karo
balungé
wong
mati
sing
wis
bosok
kabèh.
28
Kowé
pantyèn
kaya
ngono
kuwi:
sangka
njaba
kowé
kétok
apik,
nanging
njeroné
batinmu
kebek
lelamis
lan
ala.
29
“Tyilaka
kowé,
para
guru
Kitab
lan
para
Farisi.
Kowé
kuwi
pantyèn
wong
lamis.
Kowé
pada
nggawèkké
kuburan
kanggo
para
nabi
lan
ngapik-apikké
watu
pengéling-élingé
wong-wong
sing
apik
uripé.
30
Kowé
pada
ngomong:
‘Semunggoné
aku
urip
ing
jamané
para
mbah-mbahanku,
aku
mesti
ora
matèni
para
nabi.’
31
Dadiné
kowé
déwé
pada
ngakoni
nèk
kowé
kuwi
turunané
wong-wong
sing
pada
matèni
para
nabi.
32
Kono
diteruské
lan
ditutukké
pisan
dosa-dosané
mbah-mbahanmu
kuwi!
33
Kowé
kuwi
ula
lan
anakan
ula.
Kepriyé
enggonmu
arep
nyimpangi
setrapanmu
nang
neraka?
34
Mulané
dirungokké
sing
apik.
Aku
bakal
ngongkon
nabi-nabi,
wong-wong
sing
nduwé
kaweruh
lan
guru-guru
teka
nang
nggonmu.
Saloké
bakal
mbok
patèni
lan
mbok
pentèng,
liyané
menèh
bakal
mbok
petyuti
nang
sinagukmu
apa
mbok
oyak-oyak
sangka
kuta
sijiné
lunga
nang
kuta
liyané.
35
Entèk-entèké
kowé
bakal
disetrap,
jalaran
kowé
pada
matèni
wong-wong
sing
ora
salah,
wiwit
Abel
tekané
Sakaria,
anaké
Bérékia,
sing
mbok
patèni
nang
tengahé
panggonan
sutyi
lan
altar.
36
Pada
ngertia:
kabèh
dosa
kuwi
bakal
ditibakké
nang
tangané
wong-wong
ing
jaman
saiki.”
37
Gusti
Yésus
terus
ngomong
ngéné
bab
kuta
Yérusalèm:
“Yérusalèm,
Yérusalèm!
Kowé
wis
matèni
nabi-nabi
lan
mbandemi
watu
marang
wong-wong
kongkonané
Gusti
Allah.
Wis
ping
pira
enggonku
kepéngin
nglumpukké
anak-anakmu
kaya
pitik
babon
sing
nglumpukké
anak-anakané
nang
ngisoré
swiwiné.
Nanging
kowé
ora
gelem.
38
Titènana,
omahmu
bakal
ditinggal
suwung
lan
dadi
sepi.
39
Dirungokké
omongku
iki:
wiwit
saiki
kowé
ora
bakal
weruh
Aku,
nganti
kowé
bakal
ngomong:
‘Nampaa
berkah
sing
teka
ing
jenengé
Gusti.’”