1
Para
sedulur,
jajal
tak
dunungké
ngéné
saiki:
nèk
ahliwaris
kuwi
ijik
botyah,
dèkné
ora
ènèng
bédané
karo
slaf,
sing
ora
nduwé
apa-apa,
senajan
ahliwaris
kuwi
sing
nduwèni
sembarangé.
2
Suwéné
dèkné
ijik
botyah
wong
liyané
sing
dipasrahi
ngrumati
dèkné
lan
ngurusi
apa-apané.
Nanging
nèk
wis
tekan
dinané
sing
wis
ditetepké
karo
bapaké,
ahliwaris
mau
bisa
ngurusi
sembarang-mbarangé
déwé.
3
Awaké
déwé
iki
dèk
mbiyèn
ya
ngono
kuwi.
Sakdurungé
awaké
déwé
diwasa
ing
kasukman,
awaké
déwé
iki
dadi
slafé
pangwasa-pangwasa
sing
nang
jagat
kéné.
4
Nanging
kadung
wis
tekan
wayahé,
Gusti
Allah
ngongkon
Anaké
teka
nang
jagat
kéné.
Tekané
kaya
bayi
sing
lair
sangka
wong
wédok
lan
Dèkné
uga
manut
nglakoni
wèté
agama
kaya
sak
mestiné.
5
Nanging
tekané
Dèkné
kuwi
tujuané
ngutyuli
kabèh
wong
sing
dikurung
karo
wèt-wèté
agama,
supaya
bisa
dadi
anaké
Gusti
Allah.
6
Lan
jalaran
kowé
anaké
Gusti
Allah,
mulané
Gusti
Allah
ngongkon
Rohé
Anaké
manggon
ing
atimu.
Ya
Roh
iki
sing
marakké
awaké
déwé
bisa
nyebut
marang
Gusti
Allah:
“Aba,
Bapakku!”
7
Dadiné
kowé
saiki
wis
ora
ngladèni
Gusti
Allah
kaya
slaf
menèh,
ora,
nanging
saiki
kowé
wis
dadi
anaké.
Lan
jalaran
kowé
wis
dadi
anaké
Gusti
Allah,
kowé
bakal
nampa
sembarang
kabèh
sing
wis
wèké
anaké
Gusti
Allah.
8
Nanging
mauné
ora
ngono
ta!
Mauné
kowé
ora
kenal
marang
Gusti
Allah,
mulané
kowé
pada
dadi
slafé
gusti
allah-gusti
allah
sing
wujuté
ora
ènèng.
9
Nanging
saiki
kowé
wis
pada
kenal
marang
Gusti
Allah,
luwih
bener,
saiki
Gusti
Allah
wis
kenal
marang
kowé.
Mosok
kowé
saiki
arep
ngetutké
lan
nyembah
marang
pangwasa-pangwasa
sing
ora
mbejaji
kuwi?
Apa
kowé
arep
molai
kaya
mauné
menèh?
10
Lah
kowé
kok
merlok-merlokké
dinan,
sasèn,
werna-werna
wayah
lan
ènèng
taun
sing
apik
lan
taun
sing
mbok
siriki.
11
Aku
kok
sangsi!
Mengko
enggonku
nglabuhi
kowé
tibaké
muspra
kabèh?
12
Para
sedulur!
Aku
nyuwun
tenan
marang
kowé!
Mbok
kaya
aku
iki!
Senajan
aku
iki
wong
Ju,
nanging
aku
malih
dadi
kaya
wong
sing
dudu
Ju,
kaya
kowé
kuwi
mauné,
aku
merdéka,
wis
ora
merlok-merlokké
wèt-wèté
agama.
Dongé
aku
sepisanan
nang
nggonmu,
wujuté
ya
ora
ènèng
klèru-kurangé
blas
enggonmu
nampa
aku.
13
Kowé
mesti
ijik
kélingan,
dongé
aku
teka
sepisanan
nang
nggonmu
nggawa
kabar
kabungahané
Gusti
Yésus
Kristus,
kaé
dongé
aku
lara.
14
Enggonku
lara
kuwi
sakjané
kenèng
mbok
gawé
jalaran
kanggo
nampik
aku,
nanging
wujuté
kowé
ya
ora
ngono.
Aku
malah
mbok
tampani
kaya
mulékaté
Gusti
Allah
waé,
malah
ngungkuli
kuwi,
aku
mbok
tampa
kaya
Kristus
Yésus
déwé.
15
Jaréné
mbiyèn
aku
marakké
kowé
bungah,
lah
saiki
kowé
kok
malih.
Aku
déwé
ngerti
gedéné
katrésnanmu
marang
aku.
Semunggoné
bisa
ngono
kowé
ora
éman
nyuplik
mripatmu
mbok
kèkné
aku
kanggo
ngganti
mripatku
sing
lara.
16
Lah
kok
saiki
aku
dadi
mungsuhmu?
Apa
kowé
mungsuh
marang
aku
jalaran
aku
iki
ngomong
sak
beneré
marang
kowé?
17
Wong-wong
liyané
sing
tak
omong
kuwi
jan
pada
nggatèkké
tenan
marang
kowé,
nanging
tujuané
ora
apik.
Karepé
namung
misah
kowé
sangka
aku,
supaya
kowé
pada
nggatèkké
marang
wong-wong
kuwi.
18
Pantyèn
apik
banget
nèk
ènèng
sing
nggatèkké
marang
kowé,
nanging
ya
kudu
nekakké
betyik
tenan
kanggo
kowé.
Lan
menèh,
ora
namung
nèk
dongé
aku
nang
nggonmu
waé,
nanging
sak
terusé.
19
Anak-anakku
sing
tak
trésnani!
Nèk
aku
mikirké
kowé
aku
krasa
lara
kaya
wong
arep
mbayi
kaé.
Kapan
kowé
bakal
dunung
nèk
awaké
déwé
iki
bisané
ketampa
Gusti
Allah
namung
lantaran
pretyaya
marang
Kristus?
20
Kaya
ngapa
kepénginku
bisa
nang
nggonmu
saiki,
supaya
aku
bisa
omong-omongan
sing
pener
karo
kowé.
Aku
jan
sedi
tenan
ngrasakké
kowé?
21
Para
sedulur,
kowé
sing
pada
njagakké
wèt-wèté
agama,
aku
saiki
kepéngin
takon
marang
kowé?
Apa
kowé
ora
pada
ngerti
sing
diomong
nang
wèt-wèt
kuwi.
22
Nang
kono
ketulis
nèk
Bapa
Abraham
nduwé
anak
loro:
siji
karo
slafé
lan
liyané
karo
bojoné
déwé,
wong
sing
merdéka.
23
Anak
sing
karo
slafé
kuwi
lairé
kaya
sak
lumrahé,
tegesé,
sangka
karepé
manungsa.
Nanging
anak
sing
karo
bojoné
déwé
kuwi
lairé
sangka
prejanjiané
Gusti
Allah.
24
Iki
ènèng
piwulangé
sing
jeru!
Wong
wédok
loro
kuwi
nggambarké
prejanjian
sing
rong
werna.
Sing
slaf,
yakuwi
Hagar,
nurunké
anak-anak
sing
dadi
slaf.
Kuwi
nggambarké
prejanjian
sing
tekané
sangka
gunung
Sinai.
Sing
liyané,
sing
bojoné
déwé,
kuwi
nggambarké
Yérusalèm
sing
nang
swarga.
25
Gunung
Sinai
kuwi
nang
negara
Arab,
nang
kana
jenengé
Hagar.
Kuwi
gambaré
kuta
Yérusalèm
sing
jaman
saiki.
Yérusalèm
kuwi
éling-éling
kaya
ibu
sing
dadi
slaf
kaé,
awit
wongé
sing
manggon
nang
kono
pada
manut
wèt-wèté
nabi
Moses
lan
adat
tata-tyarané
nabi
Moses.
26
Nanging
Yérusalèm
sing
nang
swarga
kuwi
kaya
Ibu
Sarah,
merdéka.
Mulané
awaké
déwé
uga
merdéka,
jalaran
awaké
déwé
pretyaya
marang
Kristus
lan
awaké
déwé
ora
usah
nglakoni
wèt-wèté
nabi
Moses.
27
Kitab
Sutyi
wis
tau
ngomongké
bab
iki
dèk
mbiyèn.
Uniné
ngéné:
“Bungah-bungaha,
kowé
wong
wédok
sing
gabuk,
sing
ora
tau
nduwé
anak!
Bungah-bungaha
lan
surak-suraka,
kowé
sing
ora
tau
nglarani.
Jalaran
wong
wédok
sing
ditinggal
karo
bojoné
bakal
nduwé
anak
okèhé
ngungkuli
sing
nyanding
bojoné.”
28
Para
sedulur,
awaké
déwé
iki
anak-anak
sing
dijanji
karo
Gusti
Allah
marang
Bapa
Abraham,
kaya
Bapa
Isak,
anak
prejanjian.
29
Ing
jaman
kuwi
anak
sing
lairé
sangka
karepé
lan
akalé
manungsa
wis
nyiya-nyiya
anak
sing
lairé
sangka
Rohé
Gusti
Allah.
Ing
dinané
saiki
ya
ijik
ngono.
30
Nanging
Kitab
Sutyi
ngomong
kepriyé?
“Slaf
kuwi
sak
anaké
kongkon
lunga
waé,
jalaran
anaké
slaf
kuwi
ora
bakal
éntuk
panduman.
Sing
bakal
nampa
pandumané
namung
anaké
wong
wédok
sing
merdéka,
sing
dudu
slaf.”
31
Mulané
para
sedulur!
Kabèh
kuwi
mau
sing
klakon
ing
jaman
mbiyèn,
ndunungké
marang
awaké
déwé
nèk
awaké
déwé
kenèng
dipadakké
karo
anaké
wong
sing
merdéka,
ora
anaké
wong
sing
slaf.