1
Aku
terus
weruh
nèk
sing
njagong
nang
dampar
mau
tangané
tengen
nyekel
buku
gulungan.
Buku
mau
njaba-njero
kebek
tulisan
lan
diségel
karo
ségel
pitu.
2
Aku
uga
weruh
mulékat
sing
gedé-gagah.
Mulékat
iki
ngomong
nganggo
swara
banter:
“Sapa
sing
pantes
nglèntèki
ségel-ségel
iki
lan
mbukak
bukuné?”
3
Nanging
ora
ènèng
wong
nang
swarga
apa
nang
bumi
apa
nang
sak
ngisoré
bumi
sing
bisa
mbukak
buku
gulungan
kuwi
lan
ndelok
njeroné.
4
Aku
terus
nangis
kelara-lara,
awit
ora
ènèng
wong
sing
bisa
mbukak
buku
mau
lan
matya
isiné.
5
Terus
ènèng
pinituwa
ngomong
marang
aku:
“Aja
nangis!
Delokké,
singa
turunané
Yudah,
turunané
ratu
Daved,
wis
menangké
lan
bisa
nglèntèk
ségel
pitu
mau
lan
mbukak
bukuné
gulungan.”
6
Aku
terus
weruh
Tyempé
ngadek
nang
sak
tengahé
dampar
lan
kauripan
papat
lan
para
pinituwa.
Tyempé
mau
kétoké
kaya
wis
dibelèh.
Tyempé
mau
sunguné
pitu
lan
matané
pitu,
yakuwi
rohé
Gusti
Allah
pitu
sing
dikongkon
budal
nang
sak
lumahé
bumi.
7
Tyempé
mau
terus
maju
lan
nampani
buku
gulungan
mau
sangka
tangan-tengené
sing
njagong
nang
damparé.
8
Kadung
kuwi
wis
klakon,
kauripan
papat
lan
pinituwa
patlikur
terus
sujut
nang
ngarepé
Tyempéné.
Saben
pinituwa
nyekel
harep
lan
mangkok
emas
isiné
menyan,
yakuwi
pandongané
para
sutyi.
9
Terus
pada
singi
kidung
anyar,
tembungé:
“Kowé
pantes
nampa
buku
gulungan
lan
nglèntèk
ségel-ségelé.
Awit
Kowé
wis
dipatèni
lan
nganggo
patimu
Kowé
wis
nebus
manungsa
sangka
saben
taler,
saben
basa,
saben
negara
lan
bangsa,
kanggo
Gusti
Allah.
Wong-wong
mau
mbok
dadèkké
turun-turunané
ratu,
dadi
imam-imam
sing
ngladèni
Gusti
Allah,
sing
uga
bakal
nyekel
pangwasa
nang
bumi.”
10
(5:9)
11
Aku
terus
weruh
lan
krungu
swarané
mulékat
sing
èwon-èwon
okèhé.
Pada
ngadek
ngubengi
damparé,
kauripan
papat
lan
para
pinituwa.
12
Para
mulékat
mau
pada
ngomong
nganggo
swara
banter,
tembungé:
“Tyempé
sing
wis
dibelèh
pantes
nampa
pangwasa,
kasugihan,
kaweruh
lan
kekuwatan,
kahurmatan,
kaluhuran
lan
pamuji.”
13
Aku
terus
krungu
sakkèhé
kauripan
sing
nang
swarga
lan
nang
bumi
lan
uga
sing
nang
sak
ngisoré
bumi
lan
nang
segara,
pantyèn
sak
ènèngé
urip
kabèh
pada
singi,
tembungé:
“Kaluhuran
lan
pamuji
marang
sing
njagong
nang
dampar
lan
marang
Tyempéné,
kahurmatan
lan
kekuwatan
slawas-lawasé.”
14
Lah
kauripan
papat
mau
terus
pada
semaur:
“Amèn.”
Para
pinituwa
terus
pada
sujut
lan
memuji.