1
Aku
terus
weruh
Tyempéné
ngadek
nang
gunung
Sion.
Karo
Dèkné
ènèng
wong
satus
patang
puluh
papat
èwu.
Nang
batuké
wong-wong
mau
ketulis
jenengé
Tyempéné
lan
jenengé
Bapaké.
2
Aku
terus
krungu
swara
sangka
langit
kaya
swarané
banyu
okèh
gemrojok
lan
kaya
swarané
gluduk
sing
medèni,
uga
kaya
swarané
tyemplung
sing
ditabuh
karo
para
penabuh.
3
Nang
ngarepé
dampar
lan
nang
ngarepé
kauripan
papat,
uga
nang
ngarepé
para
pinituwa
sing
nang
sak
ubengé
dampar
mau
wong
satus
patang
puluh
papat
èwu
pada
singi
kidung
anyar.
Ora
ènèng
sing
bisa
blajar
kidung
mau,
kejaba
namung
wong
satus
patang
puluh
papat
èwu
sing
wis
dislametké
sangka
bumi.
4
Kuwi
wong
sing
pada
nyimpen
awaké
resik,
jalaran
ora
tyetyampuran
karo
wong
wédok.
Dadiné
ora
nduwé
bojo.
Wong-wong
iki
pada
ngetutké
Tyempéné
nang
endi
waé.
Iki
sing
pada
katebus
sangka
tengahé
manungsa
kabèh,
dadi
kurban
sing
ndisik
déwé
sing
dipasrahké
marang
Gusti
Allah
lan
marang
Tyempéné.
5
Wong-wong
kuwi
ora
tau
goroh
lan
ora
ènèng
regeté.
6
Aku
terus
weruh
ènèng
mulékat
liyané
mabur
nang
awang-awang,
nggawa
kabar
kabungahan
sing
langgeng,
dikabarké
marang
wong-wong
sing
manggon
nang
bumi,
saben
bangsa,
taler,
basa
lan
negara.
7
Mulékat
mau
ngomongé
karo
swara
banter:
“Pada
wedia
marang
Gusti
Allah
lan
pada
dipuji
Jenengé,
awit
saiki
wis
tekan
wantyiné
enggoné
Dèkné
bakal
ngrutu
manungsa.
Pada
sujuta
marang
Dèkné
sing
nggawé
langit
lan
bumi,
segara
lan
sakkèhé
etuké
banyu.”
8
Mulékat
sing
ndisik
disusul
karo
mulékat
sing
kèri
sing
ngomong:
“Wis
rubuh!
Kuta
Babilon
sing
gedé
wis
rubuh!
Ya
kuta
iki
sing
marakké
para
bangsa
pada
mendem
ngombé
ala
lan
laku
bédang.”
9
Terus
ènèng
mulékat
nomer
telu
nusul,
ngomong
banter:
“Wong
sing
nyembah
marang
kéwan
lan
retyané
lan
sing
nampa
tengeré
nang
batuké
apa
tangané,
wong
kuwi
bakal
ngombé
angguré
nesuné
Gusti
Allah,
sing
wis
dityawiské
nang
wadahé,
tanpa
dikurangi
setitik-setitika.
Wong
kabèh
bakal
diajar
nganggo
geni
lan
lirang
nang
ngarepé
para
mulékaté
Gusti
Allah
lan
nang
ngarepé
Tyempéné.
Kebulé
geni
sing
ngajar
wong-wong
mau
munggah
slawas-lawasé.
Ajaran
kuwi
ora
bakal
lèrèn
awan-wengi,
yakuwi
wong-wong
sing
pada
nyembah
marang
kéwan
lan
retyané
lan
kabèh
wong
sing
nduwé
tengeré
jenengé
kéwan
mau.”
10
(14:9)
11
(14:9)
12
Ing
kéné
umaté
Gusti
Allah,
sing
pada
manut
marang
pituturé
lan
sing
pada
temen
nurut
Gusti
Yésus,
kudu
sabar-mantep.
13
Aku
terus
krungu
swara
sangka
swarga:
“Ditulis:
Beja
wong
sing
pada
mati
menunggal
karo
Gusti.”
“Pantyèn
ngono,”
tembungé
Rohé
Allah.
“Supaya
pada
lèrèn
sangka
penggawéané
sing
rekasa
lan
bisa
ngrasakké
pametuné
penggawéané.”
14
Aku
terus
weruh
ènèng
méga
putih.
Nang
méga
kono
ènèng
sing
njagong,
kétoké
kaya
Gusti
Yésus,
Anaké
Manungsa.
Sirahé
nganggo
makuta
emas
lan
tangané
nyekel
arit
sing
landep.
15
Terus
ènèng
mulékat
metu
sangka
omahé
Gusti
Allah.
Mulékaté
ngomong
seru
marang
sing
njagong
nang
méga
mau,
tembungé:
“Arit
kuwi
dikanggokké
kanggo
panèn,
awit
wis
tekan
wantyiné
panèn,
panènané
wis
tuwa.”
16
Sing
njagong
nang
méga
terus
ngetungké
arité
nang
bumi
terus
bumi
dienèni.
17
Aku
terus
weruh
mulékat
liyané
metu
sangka
omahé
Gusti
Allah
nang
swarga,
nyekel
arit
sing
landep.
18
Sakwisé
kuwi
terus
mulékat
sing
nomer
telu
metu
sangka
altar.
Mulékaté
kuwi
ngwasani
geni.
Mulékat
iki
terus
mbengok
marang
mulékat
sing
nyekel
arit
landep
mau,
tembungé:
“Aritmu
landep
kuwi
enggonen
babat
lan
dompol-dompolan
dreif
sing
nang
kebon
dreif
nang
bumi
pada
diunduh,
awit
wis
mateng-mateng!”
19
Mulékaté
terus
nyabetké
arité
lan
ngunduhi
dreif
terus
diuntyalké
nang
jeding
peresan
sing
gedé,
yakuwi
panggonané
nesuné
Gusti
Allah.
20
Dreifé
terus
diperesi
nang
sak
njabané
kuta.
Sangka
peresan
mau
terus
metu
getihé,
mili
terus,
jeruné
sampèk
ènèng
rong
mèter
lan
adohé
telung
atus
kilomèter.